Wirtualizacja w kształcie zbliżonym do dzisiejszego, zagościła w rozwiązaniach serwerowych Microsoft w 2008 roku, wraz z wprowadzeniem pierwszej wersji hypervisora Hyper-V. W kolejnych latach, Hyper-V zyskiwał nowe funkcje by wraz z wydaniem Windows Server 2012 i Hyper-V 3.0 stać się produktem dojrzałym, gotowym na wdrożenia w środowiskach korporacyjnych. Jednak część elementów platformy przez te lata stała się przestarzała, a nawet można by rzec archaiczna. W sukurs przychodzą ostatnie zmiany, a wśród nich druga generacja maszyn wirtualnych (generation 2 virtual machine).
Generacja maszyny wirtualnej, warunkuje funkcjonalności VM oraz określa jej sprzęt wirtualny. Nowy typ maszyn wirtualnych, zwany maszyną drugiej generacji, został wprowadzony do Hyper-V wraz z wydaniem Windows Server 2012 R2, Hyper-V Server 2012 R2 oraz Windows 8.1.
Tworząc nową generację maszyn wirtualnych, skupiono się między innymi na podwyższeniu poziomu ich bezpieczeństwa, zmniejszeniu przestrzeni potencjalnego ataku oraz redukcji czasu ich tworzenia i rozruchu. W konsekwencji tych zmian, nowy typ maszyn wirtualnych ma usprawnić wprowadzanie ulepszeń w przyszłych wydaniach Hyper-V.
W maszynach wirtualnych drugiej generacji zrezygnowano z dotychczas dostępnego BIOS-u i wykorzystano oprogramowanie układowe (Unified Extensible Firmware Interface, UEFI) wraz ze wsparciem dla funkcji Secure Boot, zapobiegając uruchamianiu nieautoryzowanych systemów operacyjnych. UEFI wpływa również na lepszą wydajność i elastyczność w czasie rozruchu wirtualnego systemu. Z racji na to, że UEFI napisany jest w języku wysokiego poziomu, ewentualne przyszłe modyfikacje w jego obrębie będą o wiele prostsze niż w wypadku BIOS-u, napisanego w 16-bitowym assemblerze. Ponadto w porównaniu z pierwszą generacją maszyn wirtualnych usunięto emulowane urządzenia tzw. Legacy, zastępując je zoptymalizowanymi urządzeniami programowymi.
Odstawiony do lamusa emulowany kontroler IDE, został zastąpiony przez kontroler SCSI. Wspomniany powyżej UEFI w połączeniu z bootowaniem z wirtualnego dysku twardego podłączonego do kontrolera SCSI, sprawia że użytkownik zyskuje o ok. 30% szybszy start maszyny wirtualnej i ok. 50% szybszą instalację systemu. Dodano również możliwość rozruchu środowiska PXE przy użyciu standardowej karty sieciowej ze wsparciem dla IPv4 i IPv6.
Maszyny wirtualne 2-giej generacji pracujące pod kontrolą Hyper-V obsługują dokładnie te sam funkcje co 1-sza generacja, czyli zapis, wstrzymanie, reset, migawki/przywracanie, import/eksport, zaawansowane funkcje sieciowe, tworzenie klastrów, etc.
Wprowadzenie 2 generacji maszyn wirtualnych nie oznacza, że zrezygnowano z dotychczas dostępnego typu. Druga generacja stanowi teraz jedną z dwóch opcji podczas tworzenia maszyny, gdyż poza opisanymi powyżej udogodnieniami, możliwość ich stosowania ogranicza się do najnowszych wersji systemów Microsoft, czyli Windows Server 2012, Windows Server 2012 R2, Windows 8 64-bit oraz Windows 8.1 64-bit. Chcąc wirtualizaować starsze Windowsy, bądź systemy Linux należy skorzystać z pierwszej generacji maszyn wirtualnych.
